مصاحبه اختصاصی پایگاه خبری کردستان ورزشی نیوز  با دلیر مصطفی راد مربی سنندجی مهر یاران در لیگ برتر فوتبال نونهالان تهران؛

باید راهی برای نجات فوتبال کردستان پیدا کنیم!

فوتبال کردستان در یک دهه اخیر با عملکرد بسیار ضعیف هیات فوتبال و در راس آن شخص رضا رحمانی به فنا رفت و هیچ نام و نشان کردستان فوتبال خیز گذشته را ندارد، هیچ عزمی هم برای پیشرفت فوتبال این استان وجود ندارد. فوتبال پایه هم در کردستان وضعیت مطلوبی ندارد برای برسی وضعیت فعلی فوتبال استان در دفتر کردستان ورزشی میزبان مربی موفق سنندجی بودیم که سالهاست در تهران مشغول مربیگری است.
دلیر مصطفایی راد در شهر سنندج به دنیا آمد و به دلیل اینکه مادرش کارمند اداره راه و ترابری بود در منازل سازمانی بودند و روبروی ورزشگاه ملک نیا فعلی بودند و به دلیل نزدیکی خانه به میدان امین و استخر قدیم همانند فوتبالیست های آن دوره از جمله شهاب حسین پناهی، مرحوم ابراهیم ابراهیمی، بیژن احمدی و… که منزلشان آنجا بودند به فوتبال کشیده شدند.
مصاحبه اختصاصی با این مربی جوان و موفق کردستانی را می خوانید.

به یاد دارید اولین بار در کجا و زیر نظر چه کسی وارد دنیای فوتبال شدید؟

برای اولین بار در خدمت امیر زینت گری که خودشان سرباز بودند و مربی انتظام بودند و بعدا در تیم بنیاد شهید زیر نظر امجد دلاوری بودم و بعدا هم در مقطعی در تیم ساینا زیر نظر آقای بهاالدین خوش نما بهرامی عزیز بودم و بخاطر شرایط زندگی فوتبال را کنار گذاشتم و به درس و تحصیلات پرداختم و بعد از مدتی در زمانی که رئوف زارعی در تهران بود بنده هم آنجا بودم و وارد دنیای مربیگری شدم و بیشتر هم در مدارس فوتبال فعالیت می کردم و کم کم به سمت کارهای تیمی رفتم و تیم خیبر با مربیگری بنده قهرمان جنوب غرب تهران شد و خودم هم مربی سال هیات تهران شدم، چند بازیکن کردستانی را هم به تیم تزریق کردم و یکی از بازیکنان را هم فرستادم نونهالان پرسپولیس که کاپیتان هم شد، و امسال هم با تیم مهر یاران به لیگ برتر تهران صعود کردیم و در تیم پاس تهران هم سابقه مربیگری دارم، با حسن خان محمدی هم در بحث استعداد یابی در تمام استانها می رفتیم و بازیکنان مستعد را برای باشگاه پرسپولیس جذب می کنیم و در حال حاضر هم مشغول فعالیت و مربیگری در رده پایه هستم.

نظرتان در مورد فوتبال کردستان که در جا می‌زند چیست و این وضعیت را به چه نحوی ارزیابی می‌کنید که در جا می‌زنیم و حتی تیم در دسته یک یا حتی دسته دو کشور تیمی نداریم؟

مهمترین بحثی که داریم این می‌باشد که من مربی کنار دستی خودم را قبول ندارم آن مربی دیگر فلان مربی را قبول ندارد شما در استانی می‌توانید موفق شوید که همدل باشند
اولا مقبولیت بین مربی ها را باید هیات انجام دهد هیات به عنوان بزرگتر و پیشکسوت از رده سنی بالاتر تا سنین پایین جمع شوند و جلسات هفتگی و ماهانه ایی برگزار شود و نظرات همه  پرسیده شود کمیته ایی تشکیل شود که این کمیته ۶ تا ۷ نفراز پیشکسوت های مقبول تشکیل شود این کار۱ تا ۲ سال نیست حداقل این کار ۵ ساله است که بتوانیم تیمی در لیگ ۱ یا لیگ ۲ داشته باشیم ما باید فضایی را مهیا کنیم که بازیکنانمان تجربه هایی بزرگی را کسب کنند و اگر فقط بخواهیم در لیگ استان خود فقط بخواهد بازی کنند قطعا در کشور هیچ موفقیتی کسب نمی‌کنند چرا در فوتبال فولاد خوزستان باشگاه موفقی می باشدچون مدرسه فوتبال خیلی خوبی دارد من ارتباط دارم با باشگاه خوزستان با آقای حیاتی نایب رئیس فوتبال خوزستان بحث کرده ایم در مورد موفقیت باشگاه هیات فوتبال پشتیبان خوبی برایشان است و مدرسه فوتبال خوبی دارند هر سال ما شاهد هستیم که فولاد خوزستان بازیکنان جوانی را به فوتبال ایران معرفی می‌کند پس نشانه این است که راهشان را درست طی می‌کنند و پیشکسوتان در کنارشان هستند یک نفر رابه عنوان مدیر انتخاب می‌کنند همه حمایت می‌کنند ولی در کردستان اگر یک نفر را به عنوان مدیر انتخاب کنید ما حمایت نمی‌کنیم و دوست داریم خودمان جایگاه مدیر را داشته باشیم  ما به فکر منافع شخصی هستیم در حالی که در این شرایط و جایگاه باید منافع عمومی و استانی را مد نظر قرار بدهیم اگر واقعا ما در یک جمله قید کنم ذهن و قلبمان کوچک است، اگر من ببینم شخصی از همشهری های من به جایگاهی می‌رسد باید افتخار کنم چون همشهری من است و می‌تواند کاری برای بچه های این شهر انجام بدهد ولی متاسفانه همچین دیدگاهی را نداریم و می‌گویم کسی کمکش کرده است یا‌ پارتی داشته است، شخص خود من که هیچ گونه ادعایی ندارم و جایگاهی در فوتبالم ندارم و شاگرد تمام کسانی هستم که چه دوستم ندارند و چه دوستم دارند دست همه آنها را می‌بوسم ولی از روزی که چند سال قبل رفتم در میدان امین با تیم پیشکسوتان تمرین کنم بنده خدایی بهم گفت تو چرا لباس عوض می‌کنی تو پیشکسوت نیستی من هم خداحافظی

کردم دو سال قبل بالای ۲۰ نفر بازیکن بالای۱۰۰ بازی ملی را به کردستان آوردم  بازی با منتخب استقلال و پرسپولیس آن شخص خیلی دوست داشت بازی کند منم گفتم به من ربطی ندارد کسی دیگر هماهنگ کرده است ولی شما به من گفتید که پیشکسوت نیستم شاید من پنج ساعت در گوشه تور دروازه پرسپولیس در درفشی فر ایستاده ام شاید توپ جمع کنم، به بنده توهین شده است اما با جان و دل قبول کرده ام تا دو دقیقه با  رضا جباری صحبت کنم و یک نکته ایی را از ایشان سوال کنم بارها و بارها تکرار شده ولی الان به باشگاه پرسپولیس می‌روم به دفترشان دعوتم می‌کنند و برایم ارزش و احترام قایل می‌شوند ،بازی را برای تیم دکتر ذوالفقار نسب طرح کرده ام، محسن خلیلی تا لحظه آخر من را جلو در بدرقه کرده است و من برای این سربلندی زحمت کشیده ام و سختی کشیده ام خیلی خوشایند است که منم دست یک نفر دیگر را بگیرم و همه دست به دست هم بدهیم دلمان با همدیگر باشد، همه کارها درست
می شود همه را باید هیات فوتبال انجام دهد باید مانند چتری باشد که همه را پوشش دهد هر کسی همکاری نکرد باید کنار بگذارد و تعیین چهارچوب کند ولی متاسفانه در کردستان چنین کاری انجام نمی‌شود.

وضعیت باشگاه آبیدر و آکادمی ذوالفقار نسب که در شهر سنندج مطرح می‌باشند و در رده های سنی مختلفی فعالیت دارند نظرتان در مورد این باشگاه ها چیست؟

باشگاه آبیدر آقای رضا مجیدی و آقای فرشید جهان بین سالیان سال است  که زحمت می‌کشند و جزو فوتبالیست های برتر این استان می‌باشند که خودم ارادت خاصی به این اشخاص دارم وقلبا دوستشان دارم و شاید اختلافاتی وجود داشته باشد ولی من  آنها را را جزو استاد خودم می‌دانم و بالاخره کسی که زمین چمنی که برای بچه های این شهر فراهم می‌کند جز انسان های بزرگ این شهر هستند همان طور دکتر ذوالفقار نسب هیچ نیازی به این ندارد که اینجا کار کند نهایتش جام جهانی می باشد آخرش لیگ برتر و المپیک است و جام جهانی‌ می باشد دکتر ذوالفقارنسب به عنوان بازیکن و هم مربی حضور داشته است جزو پر افتخارترین مربی های ایران می باشد جزو پر افتخارترین و بزرگترین انسان های ایران است  که
جلسه هایی برای تعیین وضعیت فوتبال انجام داده و یا در وزارت ورزش جزو مشاور های اصلی است و باعث افتخار ما کردستانی هاست.

تلخ ترین و شیرین ترین خاطره ایی که در فوتبال دارید می‌توانید بیان کنید؟

تلخ ترین خاطره ام وقتی که من در سن کودکی بودم در کردستان تیم ساینا شرایطی داشت می‌توانست صعود کند بازی حساسی در سنندج داشت آن وقت آقای رضا مجیدی جز بازیکنان بهتر و خوب بود و داریوش قائد رحمتی یادش بخیر که در خارج از ایران می باشند متاسفانه  داریوش قائد رحمتی تصادف کردند و هم آقای رضا مجیدی هم امتحان کنکور داشتند نتوانستند به موقع برسند شرایط تیم به هم خورد و بازی هم مساوی شد متاسفانه آن موقع تیم ساینا کردستان می‌توانست نتیجه بگیرد و کردستان تیم خیلی فوق العاده  خوبی داشت اما نتوانست صعود کند و شیرین ترین خاطره ایی که خودم دارم قهرمانی تیم خودم در تهران بود و بنده را به عنوان مربی سال انتخاب کردند  که خیلی برایم شیرین و ارزشمند بود.

بازیکنان نونهال  و نوجوان و مستعد در استان کردستان زیاد داریم همانند یادگار رستمی و وریا غفوری که خود شما بهتر می دانید و اگر این شرایط را داشته باشد و بتواند در لیگی در تهران بازی کند با توجه به کمبود امکاناتی که در اینجا از لحاظ سخت افزاری وجود دارد آیا شما مشتاق هستید بتوانید کاری انجام دهید و به عنوان معرف بچه هایی که مستعد هستند را معرفی کنید؟

کاپیتان تیم ما در رده نونهالان در لیگ برتر تهران سروش مریوانی بازیکن محصول آکادمی می باشد سروش مریوانی به من مراجعه کرد و در حوزه بازی کرد پارسال در پاس لیگ یک بازی کرد امسال در لیگ برتر بازی کرد و ماردین ساعد پناه را خودم به تهران آوردم ،امیر رحمتی از مریوان را داریم، کیان عظیم پناه از بانه را داریم که خودم به تهران آوردم از کامیاران و کرمانشاه بازیکن دارم ما الان ۳سال است با آقای حسن خان محمدی بازیکن سابق پرسپولیس به صورت مستمر  قبل از فصل به استان ها مراجعه می‌کنیم و بازیکنان مستعد را جذب می کنیم ،الان اگر به سایت هیات فوتبال در تهران مراجعه کنید گلزن برتر لیگ دسته یک تهران امیر حسین کوفی از جوانان است که از بوشهر می‌باشد گل زن لیگ دسته یک نوجوان امیر علی خدادایی را آوردیم بچه های زیادی را آوردم من با جان دارم این کار را می‌کنم خودم و خانواده ام شب و روز درگیر تربیت و تحصیلات و فوتبال این بچه‌ها هستیم دوست دارم تمام بچه‌های تیم مال شهر و استان خودم باشد و این برایم افتخار است.

چه تفاوت بین فوتبال پایه تهران و فوتبال فوتبال پایه کردستان می بینید؟

‌  مشکل اصلی زیر ساخت می باشد اما در تهران زیر ساخت خوبی دارند، تعداد زیاد چمن دارند و چمن مصنوعی هم باب شده است و تعداد زیادی چمن مصنوعی دارند بعد هیات فوتبال تهران با تمام کم و کاستی هایی که دارد به صورت منظم و مرتب لیگ های خود را برگزار می‌کند و با تمام قوانین روز دنیا برگزار می‌کند چیزی که ما در کردستان به طور مطلق متاسفانه انجام ‌نمی دهیم، در نونهالان به خاطر آشنایی با چمن بزرگ دیگر در چمن کوچک بازی نمی‌کنند درست تیم در نصف زمین تمرین انجام دهد ولی حتما بازی های خود را در زمین بزرگ انجام می‌دهند چیزی که در کردستان اصلا وجود ندارد کسی که بخواهد در تهران سرمایه گذاری کند با دل و جان از آن شخص حمایت می‌کنند ولی در کردستان چون دایره ارتباطی فقط محدود به خودشان است و دوست ندارند غریبه ایی وارد جمعشان شود از خودشان دور می کنند،  قدرت دافعه از قدرت جاذبه شان خیلی بیشتر است ولی در تهران همچین مسأله ایی اصلا وجود ندارد به همین خاطر اغلب کارشناسان و مربی های  درجه یک همه اعتقاد دارند که لیگ تهران ۵درجه یا ۳ درجه  کیفیت بهتری دارد.

با توجه به شرایط موجود وضعیت مدرسه فوتبال و شرایط در وضع پایه را در کردستان چگونه ارزیابی می کنید؟

در بحث پایه تمام مربیان زحمت کش هستند ولی مهم خروجی می‌باشد ،قطعا درآمد زایی دارد چون هیچ خروجی ندارد، چون زمانی که اگر من می‌خواستم مربی شوم باید درکنار حبیب الله لطف الله نسبی و آقای همایون قمری و بهاالدین خوشنما بهرامی ۵ یا ۶ سال باید کار را یاد می‌گرفتم تا آن اشخاص من را قبول و تایید می‌کردند می‌توانستم کلاسی را دایر کنم اما الان به این روال نیست هر کس دوست دارد بدون هیچ گزینش و پیشینه و سابقه ایی به راحتی می‌تواند مدرک مربیگری بگیرد و تحلیل انجام دهد و یک سری بچه هم دور و بر خودش جمع می‌کند تا به مسابقات برود و بلاخره وقتی بازیکنی را به مسابقات می‌برد  باید شرایط بدنی خوب و مساعدی داشته باشد و باید شرایط بدنی و ذهنی مناسبی داشته باشد و آن بازیکنی را که اشتباهی به مسابقات می‌برید بدون آگاهی و اطلاعات چنین کاری انجام می‌دهند تا باعث شود که آن بازیکن تو ذوقی بخورد و کلا از ورزش زده شود و به کارهایی دیگر روی بیاورد و نه تنهاکار درستی انجام نداده ایم بلکه یک جوان کلا از چرخه زندگی خارج کرده است ولی در تهران این مسئله جدی گرفته می شود.

به عنوان یک نفر سنندجی سالیان سال فوتبال بازی می‌کنید وضعیت فعلی فوتبال استان را به چه نحوی ارزیابی می کنید؟

وضعیت را ویترین مشخص می‌کند ما هیچ نوع ویترینی نداریم در فوتبال کمترین حق کردستان این است که  حداقل تیمی را در لیگ ۲ داشته باشد ویترین فوتبال بزرگسال است ما در تیم پرسپولیس بازیکنان از نونهالان و  نوجوانان جوانان و امید به  این که تلاش می کنند روزی به بزرگسالی راه پیدا کنند اما در اینجا سال های سال تیم های ما به لیگ ۳ مرحله اول راه پیدا می‌کنند وبعد دوباره به رده پایین‌تر سقوط می‌کنند و نمی‌توانند صعود کنند چرا چون هیچ زیر ساخت درستی نداریم چون هیات فوتبال استان به قول معروف وظیفه ایی که دارد واقعا انجام نمی‌دهد ما باید در طول سال خروجی درستی داشته باشیم تا بتوانیم ده تا پانزده بازی خوب و محکم انجام داده باشیم چند روز گذشته من هماهنگی کردم آکادمی دکتر ذوالفقار نسب به تهران آمدند با تیم پرسپولیس و مهر یاران دو بازی را انجام دادند به جرات قسم می‌خورم تنها تفاوتی که داشتند در بحث تجربه بود و بازیکنی که در تهران است در قالب لیگ که از خرداد شروع می‌شود و تا اسفند در قالب سی بازی سختی را انجام می‌دهد، در وسط مسابقات حداقل ده تا پانزده بازی سفت و سخت دوستانه انجام می‌دهد، درسال پنجاه بازی رسمی و دوستانه به درد به خور و محکم انجام می‌دهد با آن بازیکن و بچه ایی که در کردستان کلاه سرش می‌گذارند از شهرستان تا قهرمانی استان چهار تا بازی انجام می‌دهد شما انتظار دارید آن بازیکنی که چهار بازی در طول سال دارد با آن بازیکنی که در طول سال پنجاه بازی سفت و محکم انجام می‌دهد حرفی برای گفتن داشته باشد! آن روز بازی سه بر صفر تمام شد من دوست داشتم چون بازی خوبی انجام دادند چون من فرق بین بازیکنی که بازی کرده است و بازیکنی که بازی نکرده است را به طور کامل حس کردم در تهران مربی می‌خواهد بازیکنی را انتخاب کند به سایت  هیات فوتبال مراجعه می‌کند و رزومه آن فوتبالیست را بررسی می‌کند که آیا این فوتبالیست بازی انجام داده است اگر الان از لحاظ بدنی هم آمادگی نداشته باشد مهم نیست چون این فوتبالیست بازی کرده است ولی اینجا بچه های ما فقط بحث تفریحی دارد و بحث مدرسه فوتبال برای باشگاه ها می باشد من هیچ گونه بی ادبی با باشگاه ها ندارم زحمت زیادی می‌کشند ولی آن امکانات و زیر ساختی که باید در اختیارشان قرار بگیرد نیست وقتی امکاناتی نداشته باشد مربی هم دست و بالش بسته است و بحث دیگری هم دانش مربی

است الان در تهران موظف هستند هر سال مربی ها در کلاس دانش افزای شرکت کنند و اگر شرکت نکنند مدرکشان باطل می‌شود ولی من با قاطعیت عرض کنم در استان ما نه تنها در استان ما در دیگر استانها هم فردی که ۵ تا ۶ سال پیش مدرکی را کسب کرده است که الانم با همین مدرک در مدرسه فوتبال ها آموزش می‌دهد والان آموزش ها نسبت به پنج تا شش سال پیش تفاوت زیادی کرده است  کارهایی که در ۲۰۱۰ انگلیس قوانین فوتبال پایه را کلا عوض کرد نتیجه اش به قهرمانی نوجوانان ختم شد، اروپا نایب قهرمان جهان شد، بازیکنانش کامل در لیگ برتر بازی می کنند ولی ما متاسفانه در مقیاس کوچکتر در استان خودمان می‌توانیم خیلی کارها را انجام دهیم ولی به طور کلی ما شخص دلسوزی را نداریم و کسی که متولی فوتبال است باید انجام دهد.

نقش مدیریت فوتبال استان را به چه نحوی ارزیابی می کنید با توجه با اینکه آقای رحمانی چهار سال دومش هم تقربیا تمام شده است؟

متولی فوتبال که پدر فوتبال است باید کاملا مراقب فوتبال باشد مثلا در تهران فوتبال پایه خیلی مهم است حتی روزهایش مشخص است پنجشنبه نونهالان لیگ برگزار می شود، جمعه بازی نوجوانان در لیگ برگزار می‌شود، روز یکشنبه لیگ یک نوجوانان برگزار می‌شود، زمین مشخص و روزش هم مشخص است من به آقای رحمانی ارادت خاصی دارم در باشگاه ساینا خدمت ایشان بودم در آموزشگاهی هم شاگردش بودم اما بحث اینجاست که باید زیر ساختی را فراهم می کرد! در تهران افراد زیادی زمین های خالی را در قالب ماده ۲۷ چمن مصنوعی را درست می‌کنند و برگشت سرمایه را در یکی دوسال دارد و سود هم  دارد فقط ۱۰ میلیارد هزینه لازم است ولی همچنین کاری را انجام نمی‌دهد، هیات فوتبال باید همراه و رابط با شهرداری و اداره ورزش و جوانان  باشد من خودم اطلاع دارم در نقشه اداره ورزش و جوانان نقاطی که صورتی رنگ است مشخص شده که زمین ورزشی است، می تواند در قالب ماده ۲۷ در اختیار آن فرد قرار دهد حالا یا به صورت ۲۰ ساله یا ۳۰ ساله دفترچه استهلاک دارد که اگر چمن درست کند ده سال در اختیارش قرار می‌دهند و اگر رختکن اضافه کند ۵ سال دیگر به وقتش اضافه می‌شود تنها جایگاه مهم نیست این جایگاه مقطعی است مهم این است که بعدا به چه نحوی از من یاد شود،  مثلا شخص خودم در تهران مربی هستم مهم این است که چند نفر از بچه های این شهر را به تهران برده ام و امکانات و خوابگاه و تغذیه و غیره در اختیارش قرار داده ام و بازیکنان چقدر با ذهن آزاد توانسته اند تحصیلات و فوتبال را ادامه دهند و به جایگاهی بتوانند برسند.
من خودم با دکتر ذوالفقارنسب صحبت کرده ام و گفتم متاسفانه در این حلقه زنجیره متصل به همدیگر نیستیم و باید در این حلقه زنجیره  دست به دست همدیگر بدهیم باید هیات فوتبال انجام بدهد و ما می‌توانیم بازیکنان را بیاوریم و برایشان تعهد ایجاد کنیم که ده سال در تهران بازی کنند و تا جوانان بازی کنند من تمام شرایط را فراهم می‌کنم ،مکلف کنیم بازیکنان در رده جوانان ۳ سال برای کردستان بازی کنند تیم صعود می‌کند و به رده لیگ ۲ و لیگ یک صعود می کند چون آنها بازی کرده اندو تجربه دارند و بعد از ۳ سال هر جایی که می‌خواهد بروند بازی کنند وقتی تیم کردستان به لیگ ۲ و لیگ یک دسترسی پیدا کند بالاخره جذب سرمایه می شود و یا حتی بتوانیم کاری کنیم تا آن بازیکنان هم در کردستان ماندگار شوند.

سخن پایانی؟

آرزوی موفقیت و سربلندی را برای فوتبال کردستان دارم چون خودم هم کردستانی هستم و دوست دارم روزی تیمی در لیگ برتر فوتبال ایران داشته باشیم و راه حلی برای برون رفت از این وضعیت پیدا کنیم.