از رنجی که می‌بریم!
« نشست خبری باشگاه فرهنگی ورزشی آبیدر سنندج با خبرنگاران»

مرتضی حق بیان _ پایگاه خبری کردستان ورزشی نیوز ؛ این روزها اگر بخواهیم دنبال مخرج مشترک تمام بحث‌های ورزشی در رسانه‌های رسمی و غیررسمی بگردیم، دو موضوع اساسی محور اصلی تمام این بحث‌هاست، اول کم توجهی مدیران دولتی به ورزش، دوم مشکل مالی. این دو مسئله شامل همه‌ی رشته‌های ورزشی می‌شود اعم از ورزش‌های توپی و غیر توپی، مرکز نشینان و دور افتاده‌ها، حتی ورزش‌های پر طرفداری مثل فوتبال و حتی باشگاه‌های ریشه‌داری مثل پرسپولیس و تاج- ببخشید استقلال، تيم‌هاي آبادانی، اصفهانی و تبریزی تا برسد به تيم‌هاي ورزشی کردستان که نه مرکزنشین است و نه اسپانسرهای قدرتمندی مثل نفت، پتروشیمی،  تراکتور سازی و غیره دارد. به همین دلیل شاید پیوسته به طوفان بلا‌های طبیعی و غیر طبیعی گرفتار هستند و می‌شوند. البته بیشتر تیم‌های ورزشی در کردستان هم ریشه دارند و هم اخلاق‌‌گرایی را سرلوحه‌ی خود داده‌اند.
سابقه‌ی هشتاد، نود ساله‌ی فوتبال در کردستان با مرکزیت سنندج پیشیینه‌ای نیست که به‌ راحتی یتوان از کنار آن گذشت، اگر بخواهیم از نام‌آوران فوتبال کردستان سخن به میان آوریم به ستونی از انسان‌ها می‌رسیم که هر کدام به تنهایی یک تیم فوتبال محسوب می‌شوند، ولی برای ادای دین به همگی آنها، این یادداشت را به اسامی تعدادی از آن انسان‌های شریف مثل آقایان شادروان نبی علیمحمدی، علی خشنودی، شادروان موسی تیمن، شادروان رضا یغموری، شادروان بیژن گرامی، حبیب الله لطف‌الله نسب، بهاالدین صدوقی، بیژن ذولفقار نسب، شادروان رضا غنیمی، حبیب صالحی مزین می‌کنم و همچنبن ملی پوش با اخلاقی چون وریا غفوری.
اکنون باشگاه فرهنگی ورزشی آبیدر سنندج رهرو همان سنت فوتبالیست‌های قدیمی با روشی علمی‌تر و به روز‌تر است و کماکان مدیران دولتی و غیر دولتی در برابر این پرسش قرار دارند که برای این باشگاه  و دیگر باشگاه‌های ورزشی چه کرده‌اند؟!  آیا فوتبال کردستان با این پیشینه و پتانسیل  که چندین بازیکن در لیگ‌های دسته دو، یک و برتری کشور دارد و مربیان فهیم و ورزشکاران مستعد باید این گونه از مشکلات تحمیل شده رنج ببرند؟ و برای امتیاز حضور در لیگ دسته دومی کشور پا در هوا باشند؟  قولی که رئیس فدراسيون فوتبال آقای تاج حتی به باشگاه ابیدر داده است. آیا وقت آن نشده که اسپانسرهای توانمندی حامی فوتبال کردستان شوند، که در آینده لذت دیدن مسابقات زتده با تیم‌های لیگ برتری و محبوبی چون پرسپولیس، تاج ببخشید استقلال و غیره در ورزشگاه‌ها نصیب مردم فرهنگی و مهمان نواز کردستان شود؟
جناب آقای انور رشیدی شهردار محترم سنندج حتی اگر کدورت شخصی و پدر کشتگی با باشگاه فرهنگی ورزشی آبیدر در میان باشد، آیا نباید گذر زمان آن را تبدیل به حُسن نیت و مدارا کند؟ کمک ریالی شهرداری به باشگاه آبیدر در سال ٩٧ که با حضور آقای رشیدی در شورای شهر مصوب شد و خود آقای رشیدی در شورا یکی از حامیان و موافقان آن بوده، اکنون مانع و مخالف اصلی  پرداخت مابقی آن هست، این جزو عجایب روزگار نیست؟
از زبان یکی مدیران باشگاه؛ از مصوبه‌ی ۴٠٠ میلیونی سال ٩٧ که دلار زیر ١٠ هزار تومان بود، تنها ١۵٠ میلیون تومان آن در دوره‌‌ی شهرداران قبلی آقایان فخری و صیدی پرداخت شده و مابقی هنوز در گردونه‌ی آسیاب بچرخ مانده است، آقای رشیدی نمی‌شود دلسوزی شما را در آن‌موقع نادیده گرفت که شاکی بودید چرا شهرداری سنندج به تیم ورزشی راهیاب ملل مریوان کمک کرده است، و مدام مدیران باشگاه آبیدر را سرزنش می‌کردید چرا برای مصوبه‌تان پیگیری نمی‌کنید؟ اکنون نباید به دلايل واهی و سنگ قلاب کردن، این کمک چون مصوبه‌ی شورای قبل بوده، آن را به کوچه‌ی بی‌نام بسپارید و از زیر تعهد پرداخت آن شانه خالی کنید. اگر چنین باشد، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود و برای مصوبه‌های دولتی و نهادهایی مثل مجلس و شوراهای محلی هیچ اعتباری نمی‌ماند. جناب آقای رشیدی چرا در استان کردستان ٣ تیم در لیگ برتر استان حضور دارند که هر ٣ تیم از حمایت تمام و کمال شهرداری‌های شهرشان برخوردارند؟ البته این آمار اندکی‌ست از ده‌ها تیم‌ ورزشی در کورس قهرمانی در شهرهای استان‌های دور و نزدیک که شهرداری‌ها از آن‌ها حمایت می‌کند. یک بام و دو هوا معنی ندارد.
در نشست خبری، رضا مجیدی از مدیران باشگاه آبیدر سنندج ضمن گرامی‌داشت یاد ونام شادروان بهاالدین ادب به بیش از یک دهه فعالیت پرافتخار باشگاه اشاره کرد و از رنجی که در این یک دهه برده‌اند.
مجیدی با اشاره به انگیزه اصلی برای تاسیس باشگاه آبیدر گفت؛ اواخر دهه‌ی هشتاد، شهر سنندج با آن‌همه سابقه و بزرگ مردان فوتبالی، تیم قدرتمندی حتی در لیگ دسته یک استان نداشت. ناباورانه چیزی از فوتبال سنندج باقی نمانده بود.

به کمک دوستان و هم‌بازی‌های قدیمی مثل شهاب حسین‌پناهی، فرشید جهان‌بین، صديق هنرآوازی، صالح زندی و تعدادی دیگر به فکر احیای فوتبال رو به موت سنندج شدیم.
– (چه کس یا کسانی مسبب نابودی تیم‌های فوتبال در سنندج بودند، ابتدایی‌ترین سوالی‌ست که ذهن هر خبرنویس ورزشی را به‌خود مشغول می‌کند)-

فرشيد جهان‌بین از دیگر مدیران باشگاه به تشریح چگونگی در اختیار گرفتن  ورزشگاه استقلال طبق ماده ٢٧  پرداخت و گفت‌‌؛  ورزشگاهی که ١٣ سال تبدیل به برهوت شده بود و هیچ بخش خصوصی جرأت سرمایه‌گذاری در آن را نداشت، ما یعنی تعدادی از جوانان ورشی جسور با حمایت  افرادی چون آقای کیانوش سلطان‌پور و ده‌ها حامی دیگر که با گذشت ١٢ سال از تاسیس باشگاه، هنوز حامی ما مانده‌اند، ورزشگاه استقلال  را احیا و سرپا کردیم. البته تسهیلات بانکی با بیش از ٢٠ درصد سود که برای توسعه ورزشگاه  تزریق شد، هر چند ما را یاری داد ولی دیگر رمقی برایمان نگذاشته است، اما تحمل این رنج‌ها را علاقه به فوتبال و عشق به مردم شهرم آسان کرده است.
او در ادامه سخنانش به ۴٨ کلاس مدرسه فوتبال در رده‌های مختلف سنی اشاره کرد که چیزی بیش از ٨٠٠ نفر را شامل می‌شود. – ( آیا یک باشگاه با مدرسه‌ای بالغ بر ٨٠٠ عضو و تیم‌هایی در کورس قهرمانی استان و کشور در رده‌های مختلف سنی که به حدود هزار نفر می‌رسد، قابل تأمل نیست؟) –
یکی از خبرنگاران حاضر در نشست، ضمن تقدیر از زحمات مدیران با مرور خاطره‌ای در دوران نوجوانی خود که در محله حاجی‌آباد سنندج تیم فوتبال داشتند و برای تهیه توپ حتی مشکل داشتند، گفت؛ بدون شک زحمات شما روزی به بار خواهد نشست و ما اصحاب رسانه حمایت قاطع خود را از باشگاه آبیدر اعلام می‌کنیم.
مدیر خانه مطبوعات کردستان نیز حمایت خانه مطبوعات را از باشگاه آبیدر اعلام کرد و در ادامه بر مشکلات‌ باشگاه داری صحه گذاشت.
تنها بانوی خبرنگار حاضر در نشست خبری دغدغه‌ی خود را در قالب پرسشی که؛ «با توجه به حضور قوی و سابقه درخشان تیم فوتبال بانوان استان در لیگ‌های کشوری، آیا باشگاه آبیدر قادر به حمایت از آنها نیست» ، مطرح کرد.
در پاسخ وی، فرشید جهان‌ببن گفت؛ توان و امکانات باشگاه محدود است، ما برای حضور احتمالی خود در لیگ دسته دو کشوری به  ٧ میلیارد تومان پول نیاز داریم که باید در فکر تهیه‌ی آن باشیم و به نظرم مردان نیز  نیازمند حمايت‌اند و این حق را دارند که در مقاطع بالاتری تجربه و حضور داشته باشند و یادآوری می‌کنم ما هیچ گاه از حمایت خود برای فوتبال بانوان از جمله در اختیار نهادن زمین بازی که یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های هر تیم ورزشی‌ست، دریغ نکرده‌ایم که همین حمایت باز کم حاشیه‌ نبوده است.
صديق هنرآوازی دیگر مدیر باشگاه به تاکید به بی‌توجهی شهردار به موضوع باقی مانده مصوبه‌ ۴۰۰ میلیون تومانی اشاره کرد که اعم بحث‌های وی آنچه بود که پیش‌تر به آن اشاره شد.
امروزه به یُمن تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی هرکس با یک گوشی دردست در جریان اخبار و اطلاعات روزانه داخل و خارج قرار دارد و با یک جستجوی ساده به راحتی می‌تواند بفهمد چه آسیب‌های اجتماعی خطرناکی در کمین جامعه است و روزانه افراد جامعه را تهدید می‌کند. نهادهای دولتی حوزه‌ی آسيب‌های اجتماعي و پیشگیری برای فعالیت خود چه هزینه‌های هنگفتی متحمل می‌شوند تا به طرق مختلف یا از این آسیب‌ها پیشگیری کنند یا بعد از آسیب افراد بهبود یابد، غافل از اینکه با هزینه‌ی کمتر از جمله توجه و تقویت بیشتر ورزش و باشگاه‌های ورزشی می‌توان آسیب‌ها را به حداقل رساند. و این سوال کماکان ابتدایی‌ترین سوالی‌ست چرا این انفاق صورت نمی‌گیرند. آیا آنها نمی‌دانند؟  پاسخ به این سوال بخشی از آن رنجی‌ست که باشگاه آبیدر یا تمام اعضایش از آن رنج می برند.